De Franse kunstenaar Thierry Verbeke, geboren in Lille in 1970, is eerder een ‘activistische’ kunstenaar dan een beeldend kunstenaar. Zoals Julien Crenn schrijft: “Het produceert een kunst van vreedzaam protest, die opstand uitnodigt (tot collectief bewustzijn) in plaats van revolutie” (1). Om dit te doen, heeft de kunstenaar geen voorkeurstechniek, zelfs niet als hij video’s, foto’s of installaties maakt, enz. Zijn website vermeldt ook ‘augmented objects’, namelijk objecten, vormen of tekens die de kunstenaar door soms minimale ingrepen heeft afgeleid. Zonder formele kwesties te verwaarlozen, geeft hij er de voorkeur aan om rechtstreeks kwesties aan te pakken die verband houden met de wereld om hem heen: arbeidsomstandigheden, fundamentele rechten en vrijheden, lokale of mondiale economie, subculturen van adolescenten, mediamodellen, enz. De door de kunstenaar aangenomen vorm komt voort uit de waargenomen situatie en de waargenomen disfunctie.
Hoe te manifesteren, getuigen van iemands weigering om zich te onderwerpen aan een wereldorde die beweert “natuurlijk” of zelfs “a-historisch” te zijn; wat komt op hetzelfde neer? Terwijl hij zich bewust is van de grenzen en de werkelijke reikwijdte van zijn acties! Het is in dit smalle en ongemakkelijke kader dat zijn plastic voorstellen zich verspreiden of liever slalom. Dit is waar het om gaat in al het werk van Thierry Verbecke; zelfs als de kunstenaar het anders formuleerde, met name met de ironische serie Re-injecting politiek in het dagelijks leven, een reeks afbeeldingen van Babibel-kazen uitgepakt en gemarkeerd met een hamer en een sikkel …
Een andere keer plaatste de kunstenaar een container op de voormalige douanezone tussen België en Frankrijk, afgeschaft met Europese harmonisatie. Zelf verhuisde hij er tijdelijk, met posters en palmbomen, om de “PEZ” te openen, de naam van een heerlijk kindersnoep en, voor de gelegenheid, het acroniem dat werd gebruikt om zijn “Paradise Economic Zone” aan te duiden: een belastingparadijs, op een verlaten en verlaten braakliggend gebied. De kunstenaar maakte ineens een financiële en mediarealiteit voelbaar die vaak, zonder veel uitleg, wordt opgeroepen in deze tijden van virtualisering van de economie en instabiliteit van geldstromen; leidend tot de volgende vragen: Hoe is een belastingparadijs mogelijk? Hoe kan een stuk land een heel ander belastingstelsel bieden dan de rest van Europa? En waarom zijn deze grenzen even poreus voor financiële bewegingen als ondoordringbaar voor belastingharmonisaties?
(1) Vermeld op http://thierryverbeke.com/textes.html
