1 photo
Vandaag een plek om te flaneren, om mensen te ontmoeten, waar kinderen kunnen spelen, om te sporten in de open lucht, een oord van ontdekking of sereniteit …
Vroeger een plek van leven. Sinds het begin van de mensheid, in het neolithicum, zijn er sporen van menselijke aanwezigheid. Voor de Kelten was deze plek een belangrijke levensplek. Trouwens, bij de toegang van het bos, op een plek die de toepasselijke naam ‘petit paradis’ kreeg, werd er een Gallo-romeinse begraafplaats uit de 3e eeuw ontdekt.
Daar waar de natuur koning is legt de mens vaak de link met het sacrale … De begraafplaats van weleer kreeg, doorheen de eeuwen en naarmate het christendom zich uitbreidde, een kluizenaarsoord, een calvarie en een hele reeks bidkapellen … Geen wonder dus dat het bos “Bois du Grand Bon Dieu” werd genoemd.
Toegegeven … de plek heeft iets magisch met zijn majestueuze alleeën die doen denken aan groene kathedralen, met zijn duizelingwekkende ravijnen en vreemdsoortige rotsformaties die uit de bodem opduiken, als waren het vergeten stadswachters …
Wanneer de winter wijkt voor de lente, rollen de boshyacinten een delicaat blauwpaars tapijt uit dat fraai contrasteert met de teergroene botten die klaar zijn om te ontluiken. En voor één keer worden onze zintuigen echt beduveld: blauwe bodem … groene lucht. Of hoe de natuur ons meevoert naar een irreële wereld.
